Cześć i czołem, nie jestem matołem.

...a skoro nie matołem, to kim?

Mam dwadzieścia parę lat, a czuję się na milion. Za dużo przeżyć, trudnych wspomnień, niezrozumień, zagubienia i to ciągłe uczucie, że odstaję od innych, że muszę się pilnować, by czymś się nie zdradzić, by nikt nie poznał, że jestem ofiarą samej siebie. Że tak naprawdę to nie wiem nic. Nie wiem czego chcę. Mieszają mi się uczucia i emocje, mylę dobro ze złem.

Ciężko tak żyć.
Prawda?

Bo nie jestem jedyną. Jest nas o wiele więcej. Problem tkwi w tym, że żyjemy przeszłością myśląc o przyszłości, zapominając o prostym tu i teraz. To, co było, tak silnie wpływa na naszą psychikę, że łatwiej jest żyć wyobrażeniem siebie za kilka tygodni, niż stawić czoło sobie samemu z dziś. Tylko jeśli nic nie zrobię z dzisiejszą wersją siebie, to ta 'ja' z przyszłości niczym nie będzie się różnić ode mnie, strzępki marzeń i rozchwiana osobowość, miliony masek, na każdą okazję. No, prawie każdą...


Chyba nadszedł czas na zmiany. Czas zdecydowania się na jedną maskę - tę prawdziwą - i na znalezienie odwagi, by już nigdy jej nie ściągnąć.